شدم معجونِ هر دردی مرا در فتنه ها خوردنــد
دل آزرده شدم از جان و همیاران من مُردنـــد
زده ناقوسِ مرگم را زمان باریده در هجـــرش
گلم روییده در بستان و بی حاصل شده مهرش
تو هستی بحر جوشانی سقا کن تشنه کامــم را
چنان عطشانِ دل کندن ز گورستانِ نامـــم ر ا
خدا روحم تو این برهه غریبانه جـــــلا داده
چرا آن عشقِ دیروزم دل و جانم صـــفا داده
غریبم من تو دشتی سبز همه در رقص و آوازند
دلم بر سنگ خوابیده و دلها شاد و پروازنـــــد
جفا باریده بر رودم طمع هرگز ندارد جـــــان
حسد کوچیده از قلبم به جایش ریشه زد ایمان
چنان در غرقِ همیاری دلم با آسمــــان دارد
ستاره ها شدند مهمان و قلبم مهرگـــان دارد
دو بوسه بر لبِ آتش سنانِ آشنایی شـــــــــد
همین ترکه سواری را عنانِ دلربایی شـــــــــد
دلم نزدِ گنهکاران چه بیهوده سفر کــــــــرده
صدایِ ریزشِ باران به کوهستان نظر کـــــرده
خدایم خالق الکونین دلم با چنگ پاشیــــــــده
گلِ بی مهریم آنگارتو کوه و سنگ روییـــــــده
هزاران زلزله آمد تنم زیرِ پلی مدفــــــــــون
همین ذکرِ نمازم را جلا داده دلی مجنــــــون
بپرس از تخته و نجّار و میخ و درزِ هر خــــانه
به دلپاکی مثل ها شد شرابِ جامِ مستانــــــه
شب وروز این دلِ دلگیر و نورِ ماه خاموش است
اذانِ مهربانی را صدای نابی در گوش اســــت
جاسم ثعلبی (حسّانــــــی) 30/10/1391
:: برچسبها:
معجون دردم ,
:: بازدید از این مطلب : 1910
|
امتیاز مطلب : 7
|
تعداد امتیازدهندگان : 2
|
مجموع امتیاز : 2